مترجم سایت

به دليل نبود آمار دقيق و روشن،
نمي توان حجم استفاده از شبکه هاي ماهواره اي را در ايران تعيين کرد وليکن با عنايت به شواهد و قراين موجود
مي توان حدس زد که ميزان بهره برداري از اين شبکه ها در سال هاي اخير افزايش محسوسي داشته است.
به لحاظ فني در159  مدار تلويزيوني در کل جهان،203  ماهواره تلويزيوني فعال است که از اين تعداد در80  مدار قالب دريافت در ايران، يکصد ماهواره تلويزيوني-يعني نيمي از ماهواره هاي جهان-قرار دارد. اين تعداد ماهواره ها، امکان تماشاي حدود18000  شبکه تلويزيوني را در ايران فراهم مي آورد.
با رسيورها و ديش هاي معمولي مي توان تا نزديک2000  کانال ماهواره اي را در ايران با کيفيت بالا دريافت کرد.  شبکه هايي که اکثر قريب به اتفاق  برنامه هاي آنها با سنت و فرهنگ ايراني و اسلامي در تضادند و اثرات مخرب روحي و رواني بر مخاطبين ايراني
مي گذارند و يکي از مهمترين تاکتيک هاي غرب در جنگ نرم عليه ارزش هاي اسلامي و ايراني است.
در بين شبکه هاي ماهواره اي که به سهولت در ايران قابل دريافت است، بيش از380  کانال خاص موسيقي وجود دارد که شبانه روز در حال پخش موسيقي، کلي‘، رقص، آهنگ هاي درخواستي و کنسرت هستند. عموم اين برنامه ها آکنده از حرکات ضداخلاقي و اروتيکال است. در حالي که علا وه بر اين شبکه  هاي اختصاصي موزيکال، حدود1200  شبکه هم در خلال برنامه هاي خود کلي‘ ها و شوهاي موزيکال پخش مي کنند.
در حوزه کودک و نوجوان بيش از250  کانال ماهواره اي قابل دريافت در ايران است ضمن آنکه بخش مهمي از برنامه هاي کانال هاي عمومي نيز به بخش برنامه هاي کودک و نوجوان اختصاص دارد. اين شبکه ها علاوه بر پخش کارتون هايي که عموما در تضاد با مباني اخلاقي ماست، به فرهنگ سازي ارزش هاي ليبرالي و اومانيستي غرب در ذهنيت اطفال ايراني  مي کند و آنان را شيفته زندگي آمريکايي و غربي مي نمايد. در حوزه مصرف زدگي و فرهنگ سازي پوشش و مد، حدود80  شبکه وجود دارد که اختصاص به نمايش مد ولباس دارد، لباس هايي که رسما تبليغ فرهنگ عرياني است.
اين شبکه ها، حتي تحت عنوان “ميس بيکيني” به تبليغ لباس زير مردانه و زنانه مي پردازند. بايستي بدانيم که تبليغ پوشش غربي صرفا به اين کانال ها منتهي نمي شود و ساير شبکه هاي ماهواره اي نيز در متن برنامه هاي خويش بدان اقدام مي ورزند.
در کنار کانال هاي ماهواره اي فوق، حجم شبکه هاي اروتيک قابل توجه است. مروري بر موارد فوق که به اجمال اشاره شد نشان مي دهد که امپرياليسم رسانه اي دنبال هويت زدايي از کشورهاي غير غربي و
بويژه اسلامي و تبليغ و ترويج فرهنگ منحط غربي است. حجم انبوه و روزافزون اين شبکه ها باعث رويگرداني مخاطبين از فرهنگ خودي و دل بستن به آموزه هاي بيگانه مي شود. جالب است بدانيم که رژيم صهيونيستي با دو ماهواره رسمي2 وAmos 1 ،  214    شبکه شبانه روزي راه اندازي کرده و بديهي است مهمترين هدف آن مبارزه با جهان اسلام و ارزش هاي اسلامي است.
در حوزه مسائل سياسي در کنار هزاران شبکه ماهواره اي،32  شبکه فارسي زبان سياسي، ضد فرهنگي، تجزيه طلب و برانداز، قوم گرا،
ضد ديني، فيلم و موسيقي فعاليت مي کنند که هدف مشترک همه اينها القاي ارزش هاي ضد اسلامي و ضد اسلامي به فرهنگ ايراني و دستکاري در افکار عمومي ملت ايران است.
شبکه هاي فارسي زبان در راستاي جذب مخاطب ضمن پخش
برنامه هاي ناسيوناليستي افراطي به ايجاد شکاف هاي قومي، ملي و ديني مي زنند تا اقتدار ملي کشور را تضعيف و آن را در شرايطي از التهاب و اضطرار نگه دارند.
در انتخابات اخير رياست جمهوري شبکه هاي ماهواره اي با استفاده از انواع تاکتيک هاي خبر رساني سعي در تاثيرگذاري در تصميم ملت ايران داشتند. در اين ميان نقش برخي  شبکه ها از جمله
B.B.C Persian   ،VOA    ،   ƒ CNN  بارز تر بود. اين شبکه ها که با CIA   و  MI6   ارتباط ارگانيک دارند با دستيازي به انواع تاکتيک هاي جنگ نرم در صدد القاي وجود دروغ بزرگ تقلب در انتخابات و به تبع آن مشروعيت زدايي از نظام جمهوري اسلامي ايران بودند.
در کنار شبکه هاي فوق، کانالهاي فارسي زباني چون تلويزيون رنگارنگ، ملي، پارس، آپادانا، ايرانيان، کانال يک، آزادي، تپش، ايران، جام جم
 بين المللي،  اميد ايران، IPN   و... که اغلب به گروهگ ها ضد انقلابي سلطنت طلب، کمونيست ها و... منتسب هستند به شايعه پراکني عليه نظام اسلامي مي پردازند.

*چگونه فضاي سايبر در خدمت جنگ نرم قرار مي‌گيرد!
فضاي سايبر يا فضاي مجازي به عنوان كليد محيط الكترونيكي است كه ارتباط افراد انساني را با تكيه بر ابزارهاي خاص " الكترونيكي مخابراتي " به صورت سريع و سهل برقرار مي‌سازد. اين محيط با كارويژه‌هاي معين خويش، بستر مناسبي را براي پيگيري و تبيين آنچه امروز به "منازعات نرم " مشهور است ايجاد مي‌نمايد.

منازعات نرم اشكالي از منازعه است كه با تكيه بر ابزارهاي غير خشونت‌آميز تغيير و دگرگوني در جوامع و به عبارتي سلطه به شيوه بكر، جذاب و پيچيده را دنبال مي‌نمايد. جنگ نرم، معلول تدابير مراكز امنيتي و بنيادهاي استراتژيك غربي براي طراحي اشكال جديد سلطه است. در اين شيوه از منازعات، تسلط بر افكار عمومي و دستيابي به اهداف سياسي، اجتماعي، امنيتي و حتي اقتصادي، از طريق اقناع از يك طرف و ايجاد درگيري مستقيم براي مخاطب به گونه‌اي است كه طراحان جنگ نرم با پرداخت حداقل هزينه‌ها، حداكثر استفاده را ببرند. ثانياً برآيند اين دگرگوني به صورت بلند مدت و با اطمينان بيشتري خواست‌ها و مطالبات جوامع سلطه‌گر را تأمين كند.

منازعه نرم بر اصول و روش‌هاي متعددي استوار است، مهم‌ترين اصل اجتناب از خشونت‌هاي فيزيكي و پاي‌بندي به پروسه عدم خشونت است و تأكيد بر مفهوم فيزيك ناشي از اين گزاره است كه در اين تئوري معيارهاي خاصي براي عدم خشونت تجويز مي‌شود.

1ـ خشونت غير فيزيكي و به عبارتي خشونت در اشكال فكري- فرهنگي را نفي نمي‌كند. درگيري‌هاي فكري ـ فرهنگي از بسترهاي مساعد براي تداوم چنين گفتماني است.
2ـ پرهيز از خشونت به معناي پرهيز از اشكال خشونت فيزيكي نيز نيست. بلكه خشونت در اين تئوري از ابزار قالب و رايج به ابزار فرعي و تئوريزه شده تبديل مي‌شود. برهمين اساس در فاز عملياتي جنگ نرم خشونت‌هاي متعددي به صورت درگيري مستقيم ويژه به يكي از اصلي‌ترين ابزارهاي هدايت جنگ نرم تبديل شده است. ويژگي منحصر به‌فرد فضاي سايبر هم ابزارهاي مورد نظر را در اختيار مجريان براندازي نرم مي‌گذارد. همچنين كار ويژه‌هاي جنگ نرم به عملي‌ترين وجه نمايان مي‌شود.

* تمركز دشمن بر فضاي مجازي در هدايت جنگ نرم
توانايي فضاي سايبر در كنترل و هدايت منازعات نرم باعث شده است، كشورهاي سلطه گر حسابي ويژه را براي نقش آفريني اين براندازي (داخلي) در محيط مجازي در نظر بگيرند. به گونه‌اي كه امروز عمده‌ترين ابزار هدايت جنگ نرم، همان فضاي مجازي است.
ميزان تمركز دشمن بر استفاده از آخرين فرصت براي مقابله با كشورهاي معارض باعث شده است كه گاه و بيگاه كدهاي اين تاكتيك عملياتي در زبان مقامات و مسئولان سياسي بيان شود. بدون ترديد اكنون بخش عمده‌اي از منازعات بين نظام اسلامي و جهان سلطه ودنباله‌هاي داخلي آنها در عرصه مجازي در حال وقوع است. چالشي كه تدبير و هدايت آن مي‌تواند به يك فرصت براي غلبه گفتمان انقلاب اسلامي بدل شود. سهم فضاي مجازي از بودجه‌هاي ميلياردي كه كنگره امريكا براي مقابله با جمهوري اسلامي تصويب مي‌كند بيانگر اهميت جايگاه اين عرصه در تقابل امنيتي - سياسي دو نظام است. گر چه اغلب تحليل‌گران براين باورند كه آنچه تحت عنوان بودجه امريكا براي مقابله با نظام اسلامي در رسانه‌ها طرح مي‌شود فقط درصدي از اين بودجه است و ميزان واقعي بودجه‌هاي مصوب عليه نظام اسلامي بسيار بيشتر از اين مقادير است، با اين وجود همين سهم رسانه‌اي شده اين بودجه‌ها نيز قابل توجه است. فقط در يك مورد از بودجه 55 ميليون دلاري مصوب 2010، 15 ميليون دلار مختص فضاي مجازي است. در كنار اين، بايد بودجه‌هايي را كه به صورت غيرمستقيم از طريق بنيادهاي متعدد صرف فعاليت در اين عرصه مي‌شود نام برد كه مقدار آنها به مراتب بالاتر از اين بودجه رسمي است.

اين مصوبات و تلاش ده‌ها بنياد استراتژيك براي سمت و سو دادن به اين فعاليت‌ها، با پشتوانه‌هاي مقامات عالي رتبه امريكايي و صهيونيستي، انگيزه مضاعف مي‌يابد، به گونه‌اي كه نخست‌وزير رژيم صهيونيستي به صراحت از امريكا مي‌خواهد از توان تكنولوژي مجازي خود براي مهار جمهوري اسلامي حداكثر استفاده را بنمايد.

البته طي اين مسير و آزمون و خطاي مجدد در اين زمينه از جانب دشمن امري طبيعي است چرا كه دشمن با آزمايش همه شيوه‌هاي مقابله با جمهوري اسلامي و مشاهده ناكارآمدي آنها، اكنون علناً جنگ نرم و كودتاي مخملين را در دستور كار دارد. فضاي مجازي تنها روزنه اميد براي دشمن است تا ضربه نهايي را بزند. اما دشمن بار ديگر دچار يك اشتباه استراتژيك گرديده است و آن غفلت از توانمندي نظام اسلامي در احاطه براين عرصه است. شبكه‌هاي اجتماعي مهمي مانند فيس بوك، توييتر، گودالپ، يوتيوب، در چند ماه اخير علناً و رسماً همه امكانات خود را در اختيار مخالفان قرار دادند. اما تسلط ايران بر اوضاع و اشراف كامل اطلاعاتي دستگاه‌هاي توانمند امنيتي، اين اقدامات را در بلند مدت بي‌اثر كرد.

* قدرت سايبري ايران؛ چالشي براي جنگ سايبري
به عبارتي مي‌توان مدعي شد، گرچه دشمن با استراتژي ضربه اول، گام در منازعه سايبري نهاد اما ضربه دوم ايران، ضربه‌اي كارا، نهايي و غالب خواهد بود. دشمن در راهبرد خود براي ايجاد دگرگوني در ايران با تمركز بر فضاي مجازي از قدرت شگفت‌انگيز نيروهاي امنيتي و حتي طرفداران انقلاب اسلامي در اقصي نقاط عالم غافل بود. همين امر منجر به ريسك بالايي از جانب آنها در اين حوزه گرديد. به طوري كه بخش عمده‌اي از كمك‌هاي دلاري خود را در اين حوزه متمركز كرد و سرمايه‌هاي فكري - فرهنگي فراواني را به خدمت گرفت؛ سرمايه‌هايي كه با ناكارآيي در اين ميدان عملاً به مهره‌هاي سوخته بدل شدند.

قدرت دشمن در عرصه مجازي در حوادث اخير با حضور مقتدر ايران، طرف مقابل را با شوك جديدي رو به رو ساخت. اما مساله به همين جا ختم نخواهد شد. قدرت فني مركز بررسي جرائم سازمان يافته سايبري در كنترل، هدايت و رديابي با برخورد با سرنخ‌هاي داخلي اين شبكه‌ها به اندازه‌اي ماهرانه است كه بسياري از ماهرترين فعالين اين عرصه با ابراز شگفتي بر چگونگي تسلط نظام بر فعاليتهاي آنان اظهار مي‌دارند اگر حتي به اندازه چند درصد احتمال شناسايي شدن را مي‌دادند، هرگز وارد اين گرداب نمي‌شدند.

كنترل و رهگيري فعاليت‌هاي مجرمين اخلاقي، سياسي و امنيتي در عرصه مجازي، حقيقتاً اين عرصه را به يكي از نا امنترين و پر مخاطره‌ترين عرصهها براي خودنمايي مخالفين و معاندين تبديل نموده است. اظهارات اخير وزير امور خارجه امريكا در خصوص تلاش كشور متبوعش براي مقابله مجازي و اينترنتي با ايران را بايد واكنشي به اين سطح از توانمندي ايران و اميدواري دادن به كساني دانست كه به دليل ناامن‌ شدن اين عرصه، در فعاليت‌هاي خود دچار ترديد شده‌اند.

 جنگ نرم از كيلومتر صفر تا 95

حمايت‌هاي گسترده مردمي از انقلاب اسلامي در دهه اول انقلاب، سازمان‌هاي امنيتي امريكا، استراتژي جنگ نرم را جايگزين جنگ سخت و حملات نظامي كردند و در اين راستا ارتباط‌گيري و استحاله نيروهاي سياسي و فرهنگي داخل كشور از يك‌سو و گسيل توليدات فرهنگي غربي از سوي ديگر، در دستور كار قرار گرفت.

در سال 1368 سازمان سيا با همكاري سرويس اطلاعاتي آلمان و واسطه‌گري «علي اميني» كنفرانس «هامبورگ» را برگزار نمود. سلطنت‌طلبان و جناح‌هاي چپ و راست اپوزيسيون خارج از كشور، پس از شركت در اين كنفرانس، مشي و گفتمان خود را رسماً تغيير دادند. جمع‌بندي مسائل مطرح‌شده در كنفرانس هامبورگ به اين صورت بود كه پايگاه مردمي و اجتماعي جمهوري اسلامي غيرقابل خدشه است و بايد با برنامه‌هاي فرهنگي زمينه‌ را براي استحاله مسئولين نظام و سپس مردم فراهم كرد.
«ديويد كيو» مأمور سيا و رابط آن سازمان با برخي از اين گروه‌هاي ضد‌انقلاب، در جلسه‌اي توجيهي، استراتژي مورد نظر امريكا براي براندازي جمهوري اسلامي را چنين بيان مي‌كند:
«مهم‌ترين حركت در جهت براندازي جمهوري اسلامي، تغيير فرهنگ جامعه فعلي ايران است و ما مصمم به آن هستيم.»
همچنين «غلامحسين ميرزاصالح» كه در تئوري بازگشت به تهران سفر كرده بود، پس از دستگيري در برنامه تلويزيوني «هويت» با اشاره به جابه‌جايي در استراتژي دشمنان انقلاب اسلامي، بويژه امريكا اظهار داشت:
«دولت امريكا، بخصوص كنگره امريكا، در اين اواخر ديگر حامي و پشتيبان گروه‌هاي تندرو... نيست و علت آن هم اين است كه اين برنامه... در سال‌هاي اخير... عملاً با شكست مواجه شد. اين شكست، در واقع نقطه ضعفي است كه از آن طريق، كنگره به عناصر سياست خارجي فشار آورده و خواستار اين شده كه از طريق عناصر فرهنگي... مقدماتي فراهم بشود كه جامعه، نظرش راجع به نظام، خودش دگرگون شود و عوض شود.»
از اين پس تغيير الگوي رفتاري و گفتمان اپوزيسيون خارج از كشور، در نشريات ضد انقلاب منعكس مي‌شود. «صدرالدين الهي» از كارگزاران مطبوعاتي در رژيم گذشته و از همكاران راديو لس‌آنجلس، يك ماه پس از كنفرانس «برلين» در مقاله‌اي مي‌نويسد:
«مبارزه سياسي چيزي همتاي يك مسابقه ورزشي است. وقتي گروهي در يك مبارزه سياسي مي‌بازد، درست مثل يك تيم ورزشي، اولين كارشان قبول شكست است... در قضيه سياسي هم همين‌گونه است: اول بايد باخت را باور كرد و... مثل هر تيم در ميدان باخته، بايد در فكر آن باشيم كه دور بعدي مسابقه را چگونه برد؟... پس استراتژي مبارزه، از اين به بعد، به جاي مبارزه مسلحانه و به كار بردن واژه‌هاي براندازي، سرنگوني، واژگوني و يا زد‌و‌بندهاي سياسي به صورت اعلاميه، بيانيه و خطابه كاربردي ندارد.»
وي در ادامه به صورت ضمني، شيوه نفوذ و استحاله را فاش مي‌كند: «اما يك راه وجود دارد؛ راهي كه ما را به بقاي واقعي مي‌رساند... يعني اين دور مسابقه را، به صورت يك مبارزه فرهنگي آغاز كنيم. مبارزه فرهنگي در تمام زمينه‌ها، تئاتر، سينما، ورزش، شعر، موسيقي، نقاشي و غيره... حكومت تهران را فقط با سلاح فرهنگ مي‌توان خلع كرد و دست‌بسته، تحويل مردان سياست داد.»
در تداوم اين روند، «ايرج گرگين» از نويسندگان مطبوعات
ضد انقلاب، در نشريه «رايگان» مي‌نويسد:
«با سلاح فرهنگ بهتر مي‌توان به جنگ نظام رفت... مبارزه بدون زمينه‌سازي فرهنگي فراهم نمي‌شود و در واقع، آنهايي كه در جست‌و‌جوي راه خروج از وضعيت كنوني هستند، بايد بيش از هر چيز به مبارزه فرهنگي توجه كنند.»
تغيير گفتمان و قواعد رفتاري اپوزيسيون خارج از كشور، از حلقه‌هاي سلطنت‌طلب آغاز شد. سپس مليون و گروه‌هاي موسوم به راست ضد‌انقلاب را دربر گرفت. در ادامه نيز گروه‌هاي ماركسيستي موسوم به چپ ضد‌انقلاب، با تغيير الگوي بازي سياسي، به راهبرد استحاله جمهوري اسلامي از درون روي آوردند.
«حسين لاجوردي» از عناصر فراماسونر و سلطنت‌طلب مقيم خارج، در جلسه «كلوپ روتاري» ـ يكي از شاخه‌هاي شبكه فراماسونري ـ طي اظهاراتي كه مبين تغيير مشي جريان‌هاي سلطنت‌طلب است، مي‌گويد:
«بايد از فكر كودتاي مستقيم و سرنگوني منصرف شد، بلكه بايستي از طريق فشارهاي بين‌المللي و فعاليت‌هاي علمي و فرهنگي، زمينه حضور در ايران و نفوذ در پايگاه‌هاي استراتژيك نظام را فراهم كرد و از اين طريق، ايران را وادار به تعديل در اهداف و خواسته‌هايش كرد.»
با تغيير استراتژي گروه‌هاي ضد‌انقلاب، جابه‌جايي صحنه نبرد از عرصه نظامي به حوزه‌هاي غير‌نظامي، كاملاً مشهود مي‌شود. «فرخ داداشپور»، از عناصر وابسته به رژيم گذشته، در جمع تعدادي از سلطنت‌طلبان مي‌گويد:
«اگر مبارزه با نظام را 100 كيلومتر فرض كنيم، از كيلومتر صفر تا 95 آن، تنها بايد فعاليت‌هاي فرهنگي، سياسي و تبليغاتي باشد و ما فعلاً در اين وهله هستيم.»
«اسد همايون»، مشاور فرهنگي «پنتاگون» در چرايي تغيير فاز و توجيه رويكرد جديد سلطنت‌طلبان، اذعان مي‌دارد:
«بايد روي كودتا قلم قرمز كشيد، زيرا با وجود حمايت‌هاي مردمي از جمهوري اسلامي، امكان كودتا وجود ندارد، موج نظامي و جنگ مسلحانه هم فايده‌اي ندارد. بايد مردم را برانگيخت.»
سلطنت‌طلبان، ضمن تغيير مشي و گفتمان خود و ايفاي نقش در پروژه استحاله جمهوري اسلامي، افق‌هاي مورد نظرشان را چنين ترسيم مي‌كنند:
«اگر ويژگي‌هاي فرهنگي و اجتماعي جمهوري اسلامي را از آن بگيرند، حكومتي مي‌شود مانند هر دار و دسته مسلح ديگر كه روي يك كشور افتاده‌اند و آن را تا سرحد مرگ مي‌دوشند... پيكار فرهنگي در واقع، نفي جوهره و ماهيت نظام جمهوري اسلامي است.»
همچنين «بهزاد كريمي» از فعالان ضد انقلاب مقيم خارج، در اظهاراتي تصريح مي‌كند:
«[تفكر] فقاهتي بايد برود تا جامعه دوباره در روال و مدار رشد و ترقي قرار بگيرد.»
گروهك «جمهوريخواهان» نيز با پيوستن به پروژه استحاله، به تكميل هرچه بيشتر اين پازل كمك مي‌كند. «بيژن حكمت» از اعضاي مركزي «جمهوريخواهان» مي‌گويد:
«در سابق فكر مي‌كرديم كه كار سياسي، از كار فرهنگي مهم‌تر است، اما اكنون به اين نتيجه رسيده‌ايم كه كار فرهنگي هم همانقدر اهميت دارد. حالا در ميان ما، بحث بر سر اين است كه جامعه بايد به تغيير تدريجي سوق داده شود.»
پس از تغيير الگوي رفتاري گروه‌هاي سلطنت‌طلب، حلقه ديگري از ضد‌انقلابيون خارج از كشور، موسوم به «ملي‌گرا»ها نيز مناسبات جديد را مي‌پذيرند.«احمد انواري» از اعضاي «جبهه ملي» در توجيه گرايش به پروژه استحاله جمهوري اسلامي مي‌گويد:
«بنده معتقدم در مملكتي كه بمب و جنگ ايران و عراق و جناياتي كه در حقش كردند، نتوانست خللي در اركانش به‌وجود آورد، نمي‌توان با اين‌گونه بازي‌ها و ترفندها [نظير خط‌مشي مسلحانه و جنگ چريكي] ضربه‌اي به او زد... بنابراين بايد درصدد باشيم كه مشكلات را قدم به قدم از جلوي پا برداريم و با رعايت دقايق، موجبات استحاله در رژيم را از «سخت‌گيري» به «تساهل» فراهم سازيم.»
نشريه «مليون ايران»، ارگان بقاياي جبهه مرتد ملي، با انتشار سخنان «احمد انواري» مي‌نويسد:
«اگر ناگزير شده‌ايم كه به استحاله دروني رژيم گردن بگذاريم، بايد... به‌منظور ايجاد محيط مساعد براي مبارزه سياسي، از مقابله با هر جريان مسالمت‌جوي داخلي احتراز نماييم.»
گام ديگر در ايجاد تغيير الگوي رفتاري و گفتمان گروهك‌هاي ضد‌انقلاب خارج از كشور، ورود جريان‌هاي ماركسيستي، موسوم به چپ ضد‌انقلاب، در اين پروژه بود. «حزب توده»، «سازمان فداييان خلق (اكثريت)» و... كه تا پيش از اين در تبليغات خود، نظام اسلامي را سازشكار معرفي كرده و خواستار مبارزه بر ضد امپرياليسم بودند، با عبور از دهه 60 و فروپاشي شوروي، براي ادامه حيات سياسي، گفتمان خود را تغيير دادند و به سلطنت‌طلبان و ملي‌گراها ملحق شدند. آنها راهبرد استحاله را به عنوان عملي‌ترين راهكار مقابله با جمهوري اسلامي در دستور كار قرار دادند.
حزب توده پس از ناكام ماندن در براندازي از طريق كودتا و متواري شدن بقاياي آن به خارج از كشور، همچنان خواستار براندازي نظام اسلامي بود، تا اينكه بخشي از عناصر مركزي اين حزب، به مناسبت چهل و هشتمين سال فعاليت حزب توده، با انتشار بيانيه‌اي، با صراحت اعلام داشتند كه از شعار براندازي دست برداشته‌اند و حتي آن را «چپ‌روي» و «عملي كودكانه» ناميدند.
«محسن حيدريان» از عناصر ارشد «حزب توده»، در «پلنوم بيستم» جزوه‌اي را منتشر نمود و با صراحت اعلام داشت:
«... زمينه‌هاي عيني و ذهني سرنگوني رژيم فراهم نيست. بنابراين، اگر ما همه نيروها را بسيج كنيم، تغييرات مربوط به استحاله را مي‌توانيم تقويت كنيم. نقش ما در استحاله رژيم بسيار مؤثر است... ما بايد تلاش كنيم بين دو جناح حاكميت بازي كنيم و براي اين كار بايستي به تشكيل جبهه «صلح و آزادي» با شركت بخشي از حاكميت، مبادرت ورزيم.»
«حيدريان» به عنوان مشاور كميته مركزي حزب توده، با تأكيد بر تئوري استحاله، به عنوان عملي‌ترين راهبرد براي ايجاد تغيير حاكميت، تصريح مي‌كند:
«سياست ما بايد تشكيل جبهه ضد ديكتاتوري و ولايت فقيه باشد؛ يعني تلاش براي جلب نيروهايي كه جمهوري اسلامي را مي‌خواهند، ولي ولايت فقيه را نمي‌خواهند باشد.»
هفته‌نامه «كار»، ارگان سازمان الحادي «فداييان خلق» نيز تغيير مواضع و گفتمان اين سازمان را به نمايش مي‌گذارد و به نقل از يكي از اعضاي اين گروهك مي‌نويسد:«... به نظر من، به خطا رفته‌ايم و بايد از آن درس گرفت... من ديگر خود را پيرو راه «بيژن جزني» [يكي از نظريه‌پردازان حركت ماركسيستي پس از كودتاي 28 مرداد در ايران] نمي‌دانم. من به عنوان يك روشنفكر، دموكرات و رفورميست [اصلاح‌طلب]، راه‌حل غلبه بر معضل جمهوري اسلامي را با توجه به تجربه‌هاي گذشته، اولاً در كار روشنفكرانه در ميان توده‌ها و ثانياً در كاربست تدابير مناسب، براي ايجاد فشار به رژيم مي‌دانم.»پروژه استحاله با پشت‌سر گذاشتن دوران جنيني، در سال 1368 وارد مرحله جديدي مي‌شود و نفوذ و استحاله با چراغ روشن، در دستور كار قرار مي‌گيرد. در اين نقطه از منحني، عمليات استحاله آشكار شده است؛ الگوي رفتار و گفتمان ضد انقلابيون مقيم خارج، از براندازي نظامي به استحاله (براندازي غير‌نظامي)، تغيير ماهيت يافته و نشريات روشنفكري نيز با رشد كمي و كيفي فزاينده به فضاسازي در داخل كشور پرداخته است. پايان يافتن صورت نظامي جنگ و رحلت امام خميني‌(ره) در اين مقطع از منحني استحاله، از يك‌سو كارگزاران استحاله را به بازگشت و تأثيرگذاري در داخل و تسريع روند استحاله ترغيب مي‌نمايد و از ديگرسو، فاز جديد نفوذ و استحاله به صورت چراغ روشن را با تهاجم به مرزهاي اخلاقي و اعتقادي جامعه، ايمان، باورهاي ديني و ماهيت نظام اسلامي آغاز مي‌كند. اين مرحله، بي‌آنكه جنبه حسي و تجربي آن ملموس باشد، زيرساخت تهديد را به‌وجود مي‌آورد.
مقام معظم رهبري در 7 آذر ماه 1368 نخستين هشدار را نسبت به رويكرد جديد دشمن به عرصه فرهنگي اعلام داشتند و بعدها با تعبير «شبيخون فرهنگي»، ابعاد و عمق توطئه را تشريح نمودند. معظم له، با سخنراني‌هاي فراوان، كوشيدند اذهان مردم و مسئولان را به عمليات پيچيده دشمن، متوجه نمايند. ايشان در ديدار با فضلاي حوزه علميه قم فرمودند:
«يك جبهه‌بندي عظيم فرهنگي كه با سياست، صنعت، پول و انواع و اقسام پشتوانه همراه است، الآن مثل يك سيلي راه افتاده كه با ما بجنگد. جنگ هم، جنگ نظامي نيست. بسيج عمومي هم در آنجا هيچ تأثيري ندارد و آثارش هم طوري است كه ما تا به خود بياييم، گرفتار شده‌ايم.»
رهبر معظم انقلاب اسلامي، با تأكيد بر اين نكته كه هدف دشمن در تهاجم فرهنگي، مبارزه با تفكر اسلامي است، طي بياناتي در سوم مرداد ماه 1370 هـ . ش، فرمودند:
«ما بايد تهاجم فرهنگي را يك مقوله حقيقي و جدي به حساب بياوريم. مبارزه فرهنگي با تفكر اسلامي و جمهوري اسلامي، داراي شاخه‌ها و شعبات متعددي است كه اگر واقعاً انسان بخواهد آنها را بررسي و احصا كند، خواهد ديد كه عرصه بسيار گسترده‌اي دارد. فرضاً تفكر سياسي اسلام، در مطبوعات، در كتاب‌هاي مختلف و در ترجمه‌ها، حتي در تاريخ‌نويسي، زير سؤال مي‌رود. بالاخره اين انقلاب بر مبناي تفكر سياسي اسلامي بنا شده است. اگر اسلام يك تفكر سياسي نداشت، يك انقلاب بر مبناي اسلام انجام نمي‌گرفت و يك نظام بر‌اساس آن به وجود نمي‌آمد.... ما اكنون شاهديم كه بسياري از مقالات، كتاب‌ها، تاريخ‌نويسي‌ها و بيوگرافي‌نويسي‌ها، بر پايه رد طرز تفكر سياسي حاكم بر نظام جمهوري اسلامي استوار است. يك وقت، يك نفر مخالف فكري است و بر اين مبنا مقاله يا كتاب مي‌نويسد. ما انتظار نداريم چنين چيزي نباشد و عكس‌العمل مهمي را نيز نبايد در پي داشته باشد. ممكن است عليه توحيد هم كسي كتاب بنويسد. اين اشكالي ندارد... اما زماني انسان از قرار دادن اين‌گونه كارها در كنار هم و از تأمل در مجموع آنها به نقشه‌اي حساب شده پي مي‌برد و اينكه اين امر تصادفي نيست و نيت و اراده‌اي پشت سر قضيه است.»
بي‌ترديد فرهنگ، اساس هويت هر ملت و مبناي تمام كنش‌ها و واكنش‌هاي آن به شمار مي‌رود. از اين‌رو روش اداره كشور و نظام حكومتي آن نيز مانند هر مقوله ديگري، بر پايه اعتقادات و فرهنگ عمومي مردم آن كشور استوار خواهد بود، به گونه‌اي كه مي‌توان ادعا كرد با دگرگوني در فرهنگ ملت‌ها، تغييراتي در نظام حكومت آنان به وجود خواهد آمد و سنت الهي هم بر اين مهم قرار گرفته است كه «خداي حكيم، وضعيت هيچ امتي را دگرگون نمي‌سازد، مگر آنها خود دگرگون شوند.»

روند نام گذاری‌های سال‌های مختلف از سوی رهبر انقلاب نشان می دهد كه این نام گذاری‌ها با اهداف بلند مدت و نگاهی راهبردی صورت می‌گیرد و مهم ترین مسائل و دغدغه‌های روز جامعه را مورد اشاره قرار می دهد. این نام گذاری‌ها را نباید تنها به عنوان نام‌های تزیینی نگاه كرد و آن‌ها را موضوع برگزاری نشست‌ها و تشكیل كارگروه‌های بی ثمر قرار داده و به این وسیله آن‌ها را ذبح كرد، بلكه باید به این نام‌ها به عنوان راهبردهایی كلیدی و گره‌گشا نگریسته شود. آحاد جامعه می‌بایست راهبردهای ارائه شده را با حوزه عمل خود انطباق داده و با یافتن كاركرد مناسب با حوزه خود وارد عرصه عمل شوند.

سال 89 از سوی رهبری با عنوان " همت مضاعف و كار مضاعف" نام گذاری شد. همان‌طور كه اشاره شد این راهبردها با توجه به مهم‌ترین مسائلی كه جامعه با آن درگیر است اتخاذ می‌شود و حوزه‌ها و موضوعات مختلفی را مورد خطاب قرار می‌دهد.

یكی از مهم‌ترین موضوعاتی را كه راهبرد سال جاری به آن اشاره دارد مسلما موضوع "جنگ نرم" است. مقام معظم رهبری در تبیین اولویت جبهه استكبار در مقابله با انقلاب اسلامی می‌فرمایند:" اولویت آن چیزی است كه امروز به آن می‌گویند جنگ نرم؛ یعنی جنگ به وسیله‌ی ابزارهای فرهنگی، به وسیله نفوذ، به وسیله دروغ، به وسیله شایعه‌پراكنی، با ابزارهای پیشرفته‌ای كه امروز موجود است." [1] و یا در دیدار با خبرگان در مورد جنگ نرم فرمودند:"جنگی كه وجود دارد، از جنگ نظامی اگر خطرش بیشتر نباشد، كمتر نیست؛ اگر احتیاط بیشتری نخواهد، كمتر نمی‌خواهد." [2] 

 این سخنان نشان می دهد كه جنگ نرم در دستور كار دشمن برای رویارویی با انقلاب اسلامی قرار دارد و ما نیز باید در این سو اولویت كار خود را برای مواجهه با دشمن بر مبنای جنگ نرم تنظیم كرده و متوجه باشیم جنگ نرم، جنگی سخت است و پیچیدگی‌ها و دشواری های خاص خود را به دنبال دارد؛ در این زمینه رهبری می فرمایند:" در تهاجم نظامی شما طرفتان را می شناسید، دشمنتان را می‌بینید؛ اما در تهاجم معنوی، تهاجم فرهنگی، تهاجم نرم، شما دشمن را در مقابل چشمتان نمی‌بینید. هوشیاری لازم است." [3]

همان‌طور كه ملاحظه می شود جنگ نرم ویژگی های خاص خود را دارد، یكی از این ویژگی‌های جنگ نرم "استمرار" است. جنگ نرم ماهیت فرهنگی دارد و به نوعی به تقابل فرهنگ ها اشاره دارد، بدین خاطر تا زمانی كه فرهنگ ها در تقابل با هم قرار دارند، جنگ نرم نیز به قوت خود باقی است، در بازه زمانی خاصی نمی‌گنجد و نمی‌توان ابتدا و انتهای خاصی برای آن قائل شد، ویژگی این نوع از مبارزه استمرار است و اساسا جنگ نرم، جنگی دائمی است و گونه اصلی جنگ هاست كه سایر گونه های جنگ از آن بر می‌آیند. رهبر انقلاب به مناسبت های مختلف با بیان این مسئله كه دشمن به طور مستمر مشغول دشمنی است با گوشزد كردن ضرورت هوشیاری در  این رابطه  می فرمایند:" نبایستی از دشمنی دشمن غفلت كرد، البته دشمنی او خلاف انتظار نیست، غفلت ما خلاف انتظار است."[4] و یا در جای دیگری می فرمایند:" ترفند های دشمن را باید شناخت، فهمید. او البته دشمنی‌اش را می‌كند؛ امر طبیعی است، اما اینكه ما نفهمیم دشمنی او را و از این معنا غفلت كنیم، این قابل قبول نیست." [5]

همچنین در دیدار با نخبگان علمی و دانشجویان در تبیین دشمنی نظام سلطه با انقلاب اسلامی می‌فرمایند: " بنابراین هر چه بتوانند، در مقابله او – انقلاب اسلامی- كار می‌كنند. توی این سی سال هم بیكار نماندند، هرچه بگذرد هم باز بیكار نمی‌مانند."‌[6] ملاحظه می‌شود كه "استمرار" به عنوان یكی از ویژگی‌های مقابله نظام سلطه با نظام اسلامی با مورد اشاره است. اما راه مقابله با این دشمن ها چیست؟
"همت مضاعف و كار مضاعف" را می توان بهترین راهی دانست كه در صورت حركت در آن راه، نقشه های دشمن به لطف الهی بی اثر شده و در سایه آن نظام اسلامی سربلند‌تر از گذشته به مسیر خود ادامه ‌دهد. آیت الله خامنه‌ای در دیدار با دانشجویان پس از تشریح اینكه دشمن در طول حیات انقلاب اسلامی لحظه‌ای از دشمنی دست بر نداشته می فرمایند:" –دشمن- هرچه بگذرد باز هم بیكار نمی‌ماند مگر وقتی  كه شماها همت كنید؛ شما جوان‌ها كشور را از لحاظ علمی، از لحاظ اقتصادی، از لحاظ امنیتی به نقطه‌ای برسانید كه امكان آسیب پذیری‌اش نزدیك به صفر باشد. آن وقت كنار می‌كشند و توطئه‌ها تمام خواهد شد."‌[7]

بنابر این فرمایشات تولید علم و نهضت نرم افزاری از مهم‌ترین حوزه‌هایی است كه به فرموده رهبری موفقیت در آن می‌تواند دشمنان را از مواجهه نرم نیز دلسرد كند. ایشان می فرمایند: "حالا همت برتر و كار بیشتر، همت مضاعف و كار مضاعف بر این اساس باید انجام بگیرد... عرصه‌های گوناگونی وجود دارد: عرصه علم  و تحقیق در درجه اول، دانشگاه‌ها و مراكز تحقیقاتی در همه زمینه‌ها، علوم تجربی، علوم انسانی در همه بخش‌هایی كه برای كشور مورد نیاز است، بایستی همتشان را در تحقیق و علم افزایش بدهند ... كار را باید متراكم تر كنند ... یكی از مسائل مهم كه همت مضاعف و كار مضاعف می‌طلبد مسئله تولید فكر است." [8]

مرور فرمایشات آیت الله خامنه‌ای نشان می‌دهد با توجه به اینكه "جنگ نرم" از سوی دشمنان برای مقابله با انقلاب اسلامی در اولویت قرار گرفته است، "همت مضاعف و كار مضاعف" بایسته‌ای است كه در صورت عمل به آن می‌توان در این مصاف نیز دشمن را مغلوب ساخت.